Alıp Başını Gitmek mi?

Nedense bu ara hep bir gitmek var içimde. O çok bayıldığım, vazgeçmeyi bir saniye bile aklımdan geçirmediğim şahane İstanbul bana dar gelir oldu. Bir kayboluş içindeyim sanki koca şehirde. Boğaziçi köprüsünden her geçişte tadına doyulmaz manzaranın beni kucakladığını bilsemde tarif edemediğim bir huzursuzluk söz konusu. 

Havası, suyu, trafiği, yolu değil beni bezdiren. Nefesimi  duraksatan bir kara bulut var sanki şehrin üstünde ve bir türlü gitmek bilmiyor.  Belki son yaşanan olaylar, gezi, hükümete güvensizlik, herkesin birbiri ardından iş çeviyor olması, sahtelik, iki yüzlülük, herşey fevkaladeymiş gibi insanların birbirine samimiyetsiz gülüşleri ve toplum baskısı altında sıkışıp bahaneler uydurması. Gazete okuyamaz, televizyonda haberleri izleyemez hale geldik ne yazık ki. Kim doğru, kim yanlış birbirine karıştı. İnsanlar korkularından söz söyleyemez hale geldi.  Rüya görmüş olmayı çok dilesem de tüm bu yaşananların hiçbirisi rüya değil.

Çok uzaklara gitmeden 1 sene önce sorsalar, ben metropol insanıyım asla kıpırdamam, aradığım herşey elimin altında derdim şimdi ise yarın çocuklarımıza nasıl bir gelecek bırakacağız onun bile cevabını veremiyorum. Bırakın geleceği bir ay sonra ne olacağımız meçhul.  Ha ne şimdi, bu metropolden kaçınca dert bitecek mi hayır ama bazen insan çözüm bulamadığı zaman kaçar ya, hatta imkan olsa biryerlere sığınıp birkaç sene çıkmaz ya işte bu da tam öyle birşey.

Tek istediğim bi gün uyandığımda ohhh bugün gerçekten hak ettiğimiz bir ülkede yaşıyoruz diyebilmek. Daha özgür bir memleket, gerçekten demoktarikleşmiş bir süreç ve en önemlisi yaşadığı toplumda mutlu olan bireyler. 

Biraz geçmişe şöyle anne babalarımız zamanına dönüp bakarsak belki yine içi fesat, kötülükle dolu insanlar vardı ama çoğunluk değillerdi, şimdi ise çığ gibi büyüyorlar.  İyi ve dürüst insanlar ne yazık ki avuç içi kadar kaldılar koca memlette. Bir uyanış olur gibiydi ama herkes yaşananlar sonucu yine sindi ve kabuğuna çekildi.

Artık ayağımı çimene ya da toprağa basarak negatif enerjimi atamıyorum  ve anlamsız yere tek çare Istanbul’dan kaçmakmış gibi her geçen gün şehrimden ve ülkemden soğuyorum.  İsyanım var, biri sesimizi duysun!...