Sonbahar Geldi Hoşgeldi

Resmi olarak Sonbahar geldi. Kavurucu sıcaklar ve nem kendini tatlı bir esintiye bıraktı. Geceleri klimaya gerek olmadan sadece  penceremizden esen rüzgarın ipeksi dokunuşuyla uykularımız daha da huzurlu. Çocukken sonbaharın gelmesi beni hiç mutlu etmezdi. Okullar açılacak, yazlıktaki arkadaşlarımdan ayrı düşeceğim, bütün bir gün boş boş ne yapsak acaba diye düşünmek yerine "off forma giymek zorunda mıyım" sorusu ile annemi daraltacağım, işte hep bunlar gelirdi aklıma.

Şimdi ise bambaşka düşünüyorum. Sonbaharın gelmesi aksine beni mutlu ediyor, o tatlı rüzgarın hafif hafif esmesi , yağıp geçen yağmurlar, boşalan tatil yöreleri, doğanın zümrüt yeşilinden yavaş yavaş toprak renklerine teslim olması.

Tatil yöreleri dedim ya mesela eskiden olsa her yer boşalıyor diye bende dönmek için ısrar ederdim aileme, haydi kimse kalmadı biz de dönelim diye şimdi ise imkan olsa Eylül-Ekim hiç dönmesem  Ege’den. Herşey daha bir keyifli; deniz, resturantlar, plajlar, sokaklar, sadece sonbahar sevgisini paylaşan insanların etrafında olması bambaşka bir duygu imiş meğer.

Önceleri bir restaurant’a gittiğimizde ya da evde Orhan Gencebay,  Zeki Müren çalarken ne hissediyorsam sonbahar da bana onu ifade ediyordu. Şimdi ise o şarkı sözlerindeki yaşanmışlıklara gözlerim doluyor dinlerken, çoğunlukla bir mırıltı halinde eşlik ederken yakalıyorum kendimi. Artık o şarkıcılar da, söz yazarları da, sözler de daha bir anlamlı benim için.

İyki geldin diyorum ozaman sonbahar. Haydi bir el ver toplayalım şu bavulu, kısa da olsa gidelim Ege’ye.  Yere düşen yapraklara, ılık rüzgara, serin denize ve sakin bir sabaha uyanalım, 4-5 günlüğüne bile olsa anılara bir anı daha ekleyelim.

Ver elini sonbahar sıkı sıkı tut, akşamlar erken çöküyor, daha yolumuz uzun.  Yapraklarını döken ağaçlar tıpkı takvim yaprakları gibi, gel gel de tadını çıkaralım içtiğimiz bir duble rakının. Kadeh kaldıralım geçmişe ve geleceğe...