Herkese hak
ettiği bir Türkiye dileyerek başlamak istiyorum yazıma.
Aslında son
günlerde yaşadıklarımız hakkında yazıp yazmamak konusunda çok gidip geldim, ama
inanın içim o kadar çoşkulu ve dolu ki olaya iyi taraflarından bakarak biraz
değinmek istiyorum. Çoğumuzun düşündüğü
gibi “Taksim Gezi Parkı” birçok vatandaşımız için kırılma noktası oldu.
Yıllardır üzerimizdeki ölü toprağını attık ve uyandık. Ben aslında Türkiye’nin bu durumunu biraz
kişiseleştirerek anlatmak istiyorum. Sessiz
ve bir de daha tez canli ve fevri insanlar vardır, ben durumu biraz
buna benzetiyorum. Tez canlı olanlar; neredeyse her durum ve koşul için yorum
yapıp, bir an önce iyi ya da kötü bir sonuca varmaya çalışırlar, sessizler ise
genellikle dinleyip, karşı tarafın dediklerini iyice özümseyip, bazen özümsese
bile son sözü söylemek için hep doğru zamanı beklerler. Ben aslında genelde ilk
grupta yer aldım bugüne kadar ama inanın bende bile bir kırılma noktası oldu.
Herzaman tez canlı olmanın çok da faydalı olmadığını gördüm bu olayların
sonucunda. Ayrı bir yazımda mutlaka daha derinden değineceğim, şimdi asıl konudan sapmayalım.
Biz halk olarak
baya bir sessiz kaldık, hep dinledik, tüm söylenenleri iyice özümsedik, doluya, boşa koyduk değerlendirdik.Birşeyler aklımıza uygun gitmese de
kimse kişisel olarak haklarımıza karşı çıkmadığı sürece sineye çekeriz dedik. Ama ne demişler sessiz atın tekmesi pek olur,
işte bizimki de aynen öyle oldu. İnsanlar dur durdu ve sabırları son buldu, kibarlık
da anlayış da bir yere kadar, yapılacakları dikte etmek bırakın biz 18+
insanları çocukları bile rahatsız eder. Bizi
de etti sonunda, bu nedenle de herkes
birbirini tanısın tanımasın barikat için ellerini birleştirdi, yüreklerini,
cesaretlerini ortaya koydu, canları pahasına çıktı yola, göğüs gerdi tüm panzerlere ve gaz bombalarına, hatta
plastik bombalara. Bu uğurda yaralananlar ve can verelenler de oldu. Onlar
bizim gururumuz, bazılarımız ben dahil bu kadar cesaretli davranamadık, atamadık
kendimizi gaz bombasının ya da panzerlerin en önüne ama onlar attılar. Öyle bir
umut oldular ki artık biliyoruz bugünden sonra hiçbirşey eskisi gibi olmayacak.
Anayasanın maddelerine, gezi parkına, ormanlık alanlara, kentsel dönüşüm adı
altındaki oluşumlara, medyanın ve önemli
kuruluşların nasıl bir duruş sergileyeceğine, giydiğimiz kıyafete, içtiğimiz
içeceğe (saymakla bitmeyecek sanırım) laf söylecekken iki kere düşünecekler.
Bizi ne gaz bombası ne de panzer durduramaz. Zor günlerimizde yanımızda olan
direnen tüm insanlara yiyecek, içecek dağıtmak, ihtiyaç gidermek, yaraları
sarmak için kapılarını açan oteller, evler, yardım dağıtan tüm özel sektör
kuruluşları hepinizi ayakta alkışlıyoruz. Yanımızda olmayıp tercihini diğer
taraftan yana yapan ve suratımıza kapılarını kapayan tüm kuruluşlar sanırım
nasibinizi aldınız, uzun sürede iş tatlıya bağlanmayacak gibi duruyor bu kurum
ve kuruluşlar için. Bazıları erken uyanıp biz de direnişteydik deseler de ben
size ne diyorum "UYANDIK", artık herşeyin tüm netliği ile farkındayız. Belki de gözümüze parmakla sokmalarını bekliyorduk ama olsun.
Şimdi Türkiye
geçliğinden ve aynı doğrunun ardından giden insanlardan beklenen, taşkınlık
yapmadan haklı iken haksız duruma düşmeden savunmamıza devam etmek. Bu illa kendimizi
parklara, caddelere, sokaklara atarak değil de mantıklı olarak olaylara dur
diyecek bir birleşme sağlayarak olabilir. Ayyaş ve çapulcular olarak bizden
beklenen Türkiye Cumhuriyetine bize emanet edildiği gibi sahip çıkmak. Yeterki
yüreklerimiz bir amaç için birleşsin,
üzerinde yaşadığımız topraklara sahip olan atalarımız hem içtiler, hem
savaştılar ve sonuna kadar da at üstünde liderliklerinden bir nebze olsun kaybetmediler.
Amaç hepsi için aynı idi; gelecek nesillere rahat ve huzur içinde yaşayacakları
verimli topraklar bırakmak. 1cm karesini bile kaybetmemek için savaştılar
bundan sonra bizim de bu toprakların bir cm karesini başkalarına bırakmaya
niyetimiz yok. Inanan ve direnen tüm kalplerin sonuna kadar aynı atması dileği
ile.
